چهل سال از همبستگی و اتحاد برای داشتن انقلاب می گذرد.

قایق های تندروی ایران نشانه ای ازموفقیت بزرگ این کشور در تولید قایق های تندروی نظامی بسیار تندرو هستند که تهدیدی جدی برای ناو های آمریکایی به شمار می آیند.

در حوزۀ فناوری هستهای، ایران بعد از پیروزی انقلاب و به خصوص در سالهای اخیر گامهای بزرگی برداشته است. در سال 1353 سازمان انرژی اتمی ایران تأسیس شد و قرارداد ساخت نیروگاه اتمی اتمی «بوشهر  » نیز به امضا رسید. اما از آن زمان تا سال 1381 فعالیت قابل تو جهی صورت نگرفت. در 20 بهمن 1381 رئیس جمهور وقت کشور خبر از تهیۀ سوخت هستهای به دست متخصصان ایرانی برای نیروگاههای هسته ای ایران داد. در فروردین 1385 ایران اسلامی به هم غیور مردانی چون شهید مسعود علیمحمدی، مجید شهریاری، داریوش رضایی نژاد و مصطفی احمدی روشن , موفق به غنی سازی اورانیوم به میزان3.5 درصد شد.در تاریخ 26 بهمن1390(15 فوریه 2012 ایران اسلامی  موفق به ساخت میله سوخت هسته ای 20 درصد غنی شده و بارگذاری آن در راکتور تحقیقاتی 55 مگا واتی شد.
«انرژی هستهای یکی از انواع انرژی های موجود در جهان، همانند انرژی آبی، بادی، گاز، نفت، زغال سنگ و... است که در مقایسه با انواع انرژیهای موجود، قدرت بسیار بیشتری دارد و جزو انرژی های پایان  پذیر به شمار میرود.»
پیش بینی بحران انرژی و سوخت  در  دهه های آینده و میدان وسیع کاربرد دانش هستهای در تمام علوم روز(پزشکی، کشاورزی، مهندسی ساخت و....) از جمله دلایلی است که ضرورت سرمایه گذاری در تحقیقات گستردۀ هسته ای را برای کشورها چندبرابر و توجیه پذیر می نماید. از این رو، نگاهی به تکاپوی منطقه ای و بین المللی نشان میدهد که بسیاری از کشورها این ضرورت را درک کرده و گامهای عملی را در تجهیز و دستیابی به این فناوری پاک آغاز کرده اند. وجود زیرساختهای مناسب برای پیشرفت فناوری هسته ای در داخل ایران نیز از مزیت هایی است که علاوه بر نیاز کشور، مسئولان را تشویق به تمرکز بر این زمینۀ علمی کرده است. از این رو، جمهوری اسلامی به رغم تمام سختیها و کارشکنی ها به ویژه در بعد سیاسی از سوی غرب و دیگر محدودیت ها در ابعاد مختلف هسته ای اعم از سخت افزاری و ساخت تأسیسات ساختمانی، ابزاری و فناورانه و هم از حیث نرم افزاری و کشف قوانین علمی جدید هسته ای، به موفقیتها و پیشرفتهای قابل توجهی رسیده است. در این زمینه، ایران توانسته است با وجود تحریم های شدید آمریکا و کشورهای غربی، چرخۀ سوخت هسته ای را به همت دانشمندان داخلی به صورت چشمگیری افزایش دهد و با کشف و استخرا اورانیوم طبیعی و فناوری آن، بزرگترین گامها را در زمینۀ چرخۀ سوخت هستهای بردارد و با استفاده از دستگاه های سانتریفیوژ به غنی سازی اورانیوم بپردازد. همچنین طراحی رآکتور آب سنگین در اراک و به مرحلۀ نهایی رسیدن نیروگاه اتمی در بوشهر، گامهای دیگری بود که نشان از توانمندی کشور در این زمینه دارد. به هر حال « ایران دردنیا جزو 13 کشور دارنده چرخه سوخت هسته ای است که اکتشاف اورانیوم , استخراچ , تولید کیک زرد و تبدیل آن به گاز «UF6» در حوزه تولید سوخت و مجتمع های سوخت در آن صورت می گیرد. همچنین هم اکنون ایران جزو کشورهای است که توانایی غنی سازی اورانیوم دارند: آرژانتین , برزیل ,  چین, فرانسه , آلمان, هند, ایران, ژاپن , هلند, کره شمالی, پاکستان, روسیه , انگلیس و آمریکا. فهرست کشورهایی است که توانایی غنی سازی اورانیوم را دارند.» مقام معظم رهبری درباره پیشرفت های چشم گیر هسته ای می فرمایند:« درفناوری برتر که در دنیا با  افتخار از آن یاد می شود, مجبور شدند علی رغم همه دشمنی  ها بگویند ایران   جزو ده کشوری است که توانسته چرخه سوخت هسته ای تولید کند. این چیز کمی نیست.... این پیشرفت های مهم به برکت نظام اسلامی به وجود آمده است.»

بانوان ورزشکار ایران 34 مدال در بازی های آسیایی بعد از انقلاب اسلامی کسب کرده اند که از این تعداد 30 مدال آن در 2 دوره گذشته رقم خورده است.

منبع:سایت شهید آوینی

امید به زندگی یک شاخص آماری است  که نشان می دهد متوسط طول عمر در یک جامعه چقدر است یا به عبارت دیگر هر عضوی از آن جامعه چند سال می تواند توقع حیات داشته باشد. هر چه شاخص های بهداشتی و همچین درمانی بهبود یابد امید به زندگی افزایش خواهد یافت.

یکی از شاخصه های استقلال و پیشرفت اقتصادی , قرار گرفتن یک کشور در رتبه بندی جهانی است. داده های آماری نشان می دهد که ایران قبل از انقلاب , درعرصۀ تولید علم, فاقد جایگاه جهانی بوده و تولیدات صنعتی و تکنولوژی آن نیز بسیار محدود و عمدتاً در حد مونتاژ خلاصه شده بود. رهبری معظم انقلاب فرمود:«حکومت ایران در زمان طاغوت منحوس , رژیم ذلیل , رژیم فاسد که تا گردن در لجنزار وابستگی گیر کرده بود, اصلاً وابسته زاییده شده بود. محمّد رضا که پدرش وابستگی داشت, از ابتدای تولّد درمحیط وابستگی حرکت و تنفّس کرده بود و اصلاً غیر از این را تصوّر نمی کرد. آن ها این ملت را به سوی وابستگی سوق دا ده بودند.»
اما جدید ترین آمار منتشر شده از سوی صندوق بین المللی پول نشان می دهد که ایران در سال 2017 توانسته جایگاه خود را در میان 193 کشور به عنوان هجدهمین اقتصاد بزرگ دنیا حفظ کند. به گزارش تجارت نیوز , تولید ناخالص داخلی ایران بر اساس شاخص قدرت خرید در سال 2017 به 1360 میلیارد دلار رسیده است. این رقم نسبت به سال قبل از آن , 81 میلیارد دلار افزایش داشته است. این  گزارش  پیش بینی کرده است که تولید ناخالص داخلی ایران  در سال2018 نیز با رشد 94 میلیارد دلاری نسبت به سال2017 مواجه شود و به 1724 میلیارد دلار برسد.

- دستاوردهایی که در چند روز اخیر بیان شد، واقعی‌اند. در چهل سال اخیر سیمای روستاها و شهرهای کوچک ایران دگرگون شده است و شهرهای بزرگ هم متحول شده‌اند.

تقریبا همه مظاهر مدرن به روستاها و شهرهای کوچک راه یافته و مناطقی که چهار دهه پیش، غالبا با اقتصاد معیشتی و با کمترین پیوند با بازارهای شهری گذران می‌کردند، حالا با بازارهای جهانی هم پیوند خورده‌اند. حالا آب، برق، گاز، تلفن، اینترنت و حتی پاره‌ای تفریحات و مظاهر مدرن مانند استخر، سونا، بیلیارد و فست‌فود هم به شهرهای کوچک و برخی روستاها راه یافته است. وضع بهداشت و آموزش از چهل سال پیش به مراتب بهتر است. اطلاعات اقتصادی ساکنان مناطق شهری و روستایی، به مدد انواع تکنولوژی‌های ارتباطی، چنان همگن شده است که دیگر حرفه‌هایی مانند پیله‌وری و واسطه‌گری شهر و روستا و حتی بنکداری سنتی از رونق افتاده‌اند. الگوهای پوشش و تغذیه و در یک کلام سبک زندگی در شهر و روستا به هم نزدیک شده و بلکه همسانی فرهنگی-اجتماعی رخ داده است. انگار انقلابیون شهری که غالبا تبار شهرستانی داشتند، در این چهل سال به آرزوی دیرینه پدران و مادران خود جامه عمل پوشاندند و خانه‌های گلین آنان را آباد کردند و همگی با هم سرفراز شدند.

۲- انتقادهایی که از هفته پیش متوقف شد و احتمالا از فردا از سرگرفته می‌شود نیز همانند ستایش‌های این چند روز، واقعی است. در چهل سالگی انقلاب، اقتصاد ایران از همتایان منطقه‌ای و جهانی‌اش جا مانده است، هدف‌های سند چشم‌انداز ۱۴۰۴ تا نقطه تعیین‌شده فاصله بسیار دارد، تراز بازرگانی خارجی نامطلوب است، تورم لگام‌گسیخته که دوبار در اوایل دهه‌های ۷۰ و ۹۰ اقتصاد را تکان داده، چندی است دوباره برگشته و دوشادوش رکود، امان تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان را گرفته است. خبرهای مکرر درباره فساد و خاصه‌خواری، به اعتماد عمومی لطمه زده است و دست آخر اینکه رویای ساکنان شهرهای کوچک و روستاها که با رونق سه دهه‌ای کشاورزی، پرورده شده بود، حالا با کابوس بحران آب روبه‌رو شده است.

۳- چرا کار به جایی رسیده که در چهل سالگی انقلاب، دستاوردهای اقتصادی چنین لرزان و همزاد نامرادی‌ها شده‌اند؟ به طنز می‌ماند که گفته شود، ناکامی‌های امروز ریشه در کامیابی‌های دیروز دارد. کامیابی‌های دیروز، این‌گونه رقم خورد: ابتدا تصمیم گرفته شد برای عادلانه کردن اقتصاد، تکلیف دارایی‌های بزرگ مشخص شود. برای انجام این کار، شورای انقلاب «قانون حفاظت و توسعه صنایع ایران» را تصویب کرد که به موجب بند اول آن، علاوه‌بر صنایع نفت، گاز، برق، راه‌آهن و شیلات که از گذشته دولتی بود، صنایع آهن و فولاد و خودروسازی و کشتی‌سازی و هواپیماسازی هم دولتی شد. علاوه‌بر اینها، مالکیت خصوصی در پاره‌ای صنایع دیگر هم محدود شد. گام دوم، افزایش ۱۷۰ درصدی دستمزدهایی بود که در شهریور ۱۳۵۷ دولت شریف امامی آن را بیش از ۴۰ درصد افزایش داده بود. گام بعدی که در دو سال بعدی برداشته شد، تسهیلات گسترده کشاورزی، از واگذاری زمین تا صدور جواز حفر چاه و اعطای وام بود. گام دیگر، تغییر کاربری گسترده زمین در شهرهای کوچک و بزرگ و اعطای تسهیلات ساخت مسکنبود که در کنار بافت قدیمی شهرها و برخی روستاها، به ایجاد شهرک‌های جدید انجامید.

دوشادوش این تحولات، راه‌سازی و لوله‌کشی آب و برق و گاز و بعدها تلفن آغاز شد. این کارها که سرمایه‌گذاری و مدیریت و اجرای آن تقریبا همگی با دولت بود، پوسته را رنگین کرد و حتی بر رفاه افزود؛ اما از بنیه سرمایه‌گذاری کشور کاست. نتیجه قهری این سیاست، فربه شدن دیوانسالاری بود که خودش به ماشین هزینه تبدیل شد و چونان لنگری به دست و پای اقتصاد افتاد. افزایش پیوسته ذی‌نفعان دولتی هم به ناکارآمدی انجامید و در پی ترکیب این ناکارآمدی و فشار جنگ تحمیلی، نفس اقتصاد ایران از سال ۱۳۶۶ به شماره افتاد.

با پایان جنگ و آغاز اصلاحات اقتصادی، گشایش‌هایی رخ داد؛ اما لنگری که ذی‌نفعان دولتی به دست و پای اقتصاد زده بودند سنگین‌تر از آن بود که خصوصی‌سازی‌های محدود و ناقص، چاره‌ساز مشکلات اقتصادی شود. ذی‌نفعان دولتی و هم‌پیمانان خصوصی آنها راه آزادسازی را که مقدمه ضروری خصوصی‌سازی و اصلاحات اقتصادی بود، سد کردند و ناکارآمدی تشدید شد و به بحران ۱۳۷۴ انجامید که مهار تورم از دست رفت.

حاصل دلسردی اجتماعی از نتایج اصلاحات اقتصادی، رادیکالیزه شدن سیاست بود که در انتخابات ۱۳۷۶ بازتاب یافت. دولت برآمده از آن انتخابات، انضباط اقتصادی درخور اعتنایی برقرار کرد و شاخص‌های اقتصادی را بهبود بخشید؛ اما از جنبه دولتی کردن اقتصاد، راه اسلافش را پیمود و شمار شرکت‌های دولتی را افزایش داد و در انجام ماموریت اصلی خودش در حوزه سیاسی بازماند و سرانجام جای خود را به دولتی داد که از لون دیگر بود. آن دولت سمومی را که پیشینیان ظرف دو دهه کوشیده بودند از پیکر نظام اقتصادی خارج کنند و تا حدودی هم توانسته بودند، دوباره به جان اقتصاد انداخت. دو قطبی فقیر و غنی راه افتاد درآمدهای سرشار نفتی به نام تهیدستان به کام توانگران ریخته شد و دوباره چشم خلایق خیره به آینده‌ای شد که قرار بود هم چرخ اقتصاد در آن بچرخد و هم تهدید خارجی دفع شود. اما این بار دیگر منابع اقتصادی تکافوی خرید وقت و احاله به آینده را نداد و مشکلات داخلی و فشار آمریکای ترامپ در هم آمیخت و عرصه را بر دولت تنگ کرد. حال دولتی که وارث روزگاران پیش‌گفته است از سویی مغضوب رقیبان داخلی است که ناکارآمدی‌اش را به رخ می‌کشند و از سوی دیگر در مصاف با دشمنی خارجی است که در دشمنی‌اش حد نمی‌شناسد.

صحنه‌ای که امروز دولت ایران در آن قرار دارد، نتیجه قهری گذشته‌ای است که از جهاتی مایه مباهات است. گویی منابعی که باید بخشی از آن در قالب ریاضت و سرمایه‌گذاری، ذخیره امروز می‌شد، همان چهار دهه پیش خرج شده و در کنار رفاهی که ایجاد کرده، دیوانسالاری را نیز فربه و ناکارآمد کرده و فضای فعالیت اقتصادی را چنان غامض کرده که از درون آن، این پارادوکس برآید که گروهی به تاریخ شکوهمند چهل ساله ببالند و گروه دیگر از نابسامانی‌های امروز بنالند.

منبع:دنیای اقتصاد

در بخش زیرساختها در زمینه برق، تعداد مشترکین از 3399000 مشترک در سال 57 به بیش از 30 میلیون مشترک در حال حاضر رسیده است و از 4367 روستای برخوردار از برق در سال 57 نیز به بیش از58000 روستا رسیده است، یعنی نه تنها تمام شهرها بلکه بیش از 99 درصد روستاهای کشور نیز از نعمت برق برخوردار شدهاند و علاوه بر این؛ ایران به صادرکننده برق تبدیل شده است و توانسته در ردیف سومین کشور صاحب فناوری نیروگاههای خورشیدی بایستد.